Gel(me)mek

Gel
Ne öp beni
Ne seviş benimle
Sadece dokun incelikli parmaklarınla
Senin yokluğunda hiç kestirmeyip
Uzattığım dalgalı acılarıma
Segâh başlayıp nihavent biten
Bir şarkının güftesi ol
Nesir başlayıp nazım biten
Bir ömrün bercestesi.

Gel
Ne sev beni
Ne konuş benimle
Sadece hissettir parmak uçlarının sıcaklığını
Senin yokluğunda sıkmaktan
Kanattığım avuçlarıma
Canına yandığımın İstanbul’umun
Koca koca simit parçalarıyla beslediğim
Martısı ol
İki artı iki eşittir dört
İşleminin artısı.

Yahut da gelme
Yokluğunun bıraktığı onulmaz yaraların
Hamisi ol
Sensiz geçireceğim bir ömürde
Başımın gözümün üstüne olan ölümün
Azrail’i.